Γρηγόρης Ριζόπουλος (1929- ) γλύπτης, αρχιτέκτονας
 |
| Γ. Ριζόπουλος, Μνημείο για τους δεσμώτες της Μακρονήσου, 2002, μπρούντζος |
Γεννήθηκε στη Λάγκα της
Καστοριάς το 1929 με γονείς τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης Βασίλη και
Ευαγγελία Ριζοπούλου. Το 1946 εξορίστηκε στην Μακρόνησο για τα έκδηλα πολιτικά
του φρονήματα. Την περίοδο 1956-61 σπούδασε παράλληλα αρχιτεκτονική στο Εθνικό
Μετσόβιο Πολυτεχνείο και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με
καθηγητή έναν από τους σημαντικότερους νεοέλληνες γλύπτες, τον Γ. Παππά. Από τα
φοιτητικά του χρόνια συμμετέχει σε πανελλήνιους εικαστικούς διαγωνισμούς με
σημαντικές διακρίσεις και σε συνεργασία με κορυφαίους γλύπτες όπως ο Γ.
Καλακαλλάς και ο Δ. Καλαμαράς. Μέχρι σήμερα ασκεί το επάγγελμα του αρχιτέκτονα σε συνδυασμό με
τις εικαστικές του δημιουργίες. Έχει φιλοτεχνήσει πολυάριθμα δημόσια γλυπτά που
τοποθετήθηκαν σε κεντρικά σημεία ελληνικών πόλεων ή σε ιστορικούς τόπους. Τα
περισσότερα είναι ανδριάντες ή συμπλέγματα ανθρώπινων μορφών και η θεματολογία
τους προέρχεται από την νεότερη ελληνική ιστορία και κυρίως την Εθνική
Αντίσταση (μνημείο για τους έγκλειστους της Μακρονήσου, μνημείο Εθνικής
Αντίστασης Αλεξανδρούπολης). Χρησιμοποιεί κυρίως χαλκό ή ορείχαλκο και
δευτερευόντως το μάρμαρο ώστε να σχηματίσει λείες, καμπυλόμορφες φιγούρες με
λεπτές αναλογίες. Σε πολλά έργα του Ριζόπουλου υπάρχει ένας δυναμισμός που
δίνει κίνηση, αλλά παράλληλα δραματοποιεί και τονίζει τον συμβολικό τους
χαρακτήρα. Σήμερα, συνεχίζει την έντονη πολιτική και καλλιτεχνική του δράση και
κατοικεί στην Αθήνα[1].
